The Tuba zbierająca to jedna z kilku probówek wykorzystywanych w laboratorium do pobierania krwi do różnego rodzaju badań laboratoryjnych, m.in. biochemii, hematologii, serologii i mikrobiologii klinicznej. Nieprawidłowe pobranie probówek laboratoryjnych może skutkować fałszywie zawyżonymi lub obniżonymi wynikami testu, co może zmienić diagnozę pacjenta i możliwości leczenia. Prawidłowe pobranie probówki jest istotnym krokiem w poprawie dokładności i wiarygodności badań laboratoryjnych.

Krew pobrana w laboratorium poddawana jest wielu procesom mającym na celu usunięcie wszelkich ciał obcych, zanim zostanie pobrana do odpowiedniej probówki do konkretnego badania lub analizy. Po umieszczeniu próbki w probówce ważne jest, aby probówkę natychmiast zamknąć. Zapewni to, że próbka nie zostanie zanieczyszczona skrzepami lub innymi ciałami obcymi i zapobiegnie utlenianiu analitów w próbce.

Gdy krew dotrze do wnętrza probówki, zostaje poddana szeregowi reakcji chemicznych, w wyniku których na górze probówki tworzy się skrzep. Skrzep ten zostanie następnie oddzielony od krwi, co umożliwi pobranie i analizę powstałej surowicy.

W kanalikach nerkowych kształt i struktura przekroju poprzecznego każdego segmentu różnią się w zależności od jego funkcji. Kanalik proksymalny (PCT) ma prosty, wysoki nabłonek prostopadłościenny. Nabłonek ten pokryty jest otoczką szczoteczkową złożoną z mikrokosmków, która zwiększa jego powierzchnię 30-40-krotnie. W nabłonku tym zachodzą mechanizmy komórkowe odpowiedzialne za transport głównych jonów moczu, takich jak sód, chlorek i wapń. Kanalik dalszy kręty (DCT) i przewód zbiorczy (CD) to dwa ostatnie segmenty nefronu nerkowego i odgrywają ważną rolę zarówno w reabsorpcji zwrotnej sodu, jak i wody. Komórki DCT są również otoczone obwódką szczoteczkową, ale dominujący tutaj typ komórek to komórki interkalowane, które zawierają zarówno Na/K/ATPazę, jak i akwaporynę, kanał wodny regulowany przez wazopresynę.

Kiedy płyn w kanalikach dotrze do CD, zostaje ponownie wchłonięty przez prawie całą zawartość sodu. Następnie przedostaje się do rdzenia nerkowego, gdzie koncentruje swoją zawartość, która następnie zostanie wydalona w postaci moczu. Resorpcja wody przez przewód zbiorczy jest regulowana przez hormony, takie jak hormon antydiuretyczny (ADH), które stymulują lub hamują szereg transporterów białek w ścianach kanalików. Późny DCT i przewód zbiorczy regulują tę resorpcję poprzez regulację aktywności tych transporterów białek w celu kontrolowania reabsorpcji sodu, tak że tylko niewielka ilość sodu z organizmu jest wydalana z moczem. Proces ten oszczędza również zasoby wody w organizmie. Proces zagęszczania jest ułatwiony dzięki wysokiemu stężeniu sodu w wewnętrznej substancji komórek ściany przewodu zbiorczego. Jest to wynikiem wysokiego stężenia sodu w nefronie i małej przepuszczalności ściany kanalika zbiorczego dla wody. W działaniu tym pośredniczą wazopresyna, cykliczny 3',5'-monofosforan adenozyny i adrenoreceptory przewodu zbiorczego.