Eksperyment wykazał, że część CD14 znajdowała się w komórce i nie została przetransportowana do błony komórkowej. Liczbę CD14 w komórkach określono za pomocą specyficznej technologii ELISA. Stwierdzono, że w każdym neutrofilu było około 7000 cząsteczek CD14, podczas gdy w ludzkich monocytach było ich około 40-45000. Antal i wsp. oszacowali, że liczba cząsteczek CD14 w każdym monocytach wynosiła 2,79 × 106. W neutrofilach CD14 znajduje się w pęcherzykach wydzielniczych i ziarnistościach azurofilowych, ale nie w niektórych określonych granulkach. W monocytach CD14 jest dość rozproszony w komórce, wykazując słabe granulki, z których większość jest rozmieszczona w regionie okołojądrowym, co odpowiada kompleksowi Golgiego, co wskazuje, że CD14 jest syntetyzowany i przechowywany w kompleksie Golgiego.

Inne badania wykazały również, że więcej CD14 w ludzkich leukocytach tworzy duże agregaty przez wiązanie niekowalencyjne, które są zlokalizowane w domenie mikrostruktury błony komórkowej 50-100 nm i są nazywane strukturami kaweolowymi. Te organelle mikrokomórkowe są połączone z błoną plazmatyczną komórki, a pęcherzyki zawierają wiele białek zakotwiczonych w GPI, które mogą odgrywać ważną rolę w internalizacji i złuszczaniu tych cząsteczek.