Chociaż CD14 ulega ekspresji w większości komórek, jej poziom ekspresji jest ograniczony w porównaniu z tym w MHC Ⅰ. Specyficzna tkankowo ekspresja genu jest określona przez jego strukturę chromatyny i status metylacji DNA. Ograniczona ekspresja CD14 jest również określona przez specyficzną kombinację specyficznych dla tkanki jądrowych czynników transkrypcyjnych lub wspólnych jądrowych czynników transkrypcyjnych. Na przykład PU. 1 występuje tylko w monocytach i komórkach B; NF-M (czynnik jądrowy-M), występujący tylko w monocytach, należy do rodziny białek wiążących CAAT/enhancer (C/EBP); ponadto czynniki transkrypcyjne, takie jak Sp.1 (białko stymulujące 1), również uczestniczą w regulacji ekspresji genów.

W procesie różnicowania monocytów w makrofagi ekspresja CD14 znacznie wzrosła. W celu zbadania regulacji genu CD14, Zhang i in. strawili ludzki chromosom 5 za pomocą Eco R Ⅰ i uzyskali ludzki gen CD14 po specyficznym sklonowaniu niektórych fragmentów genów. Pełna długość ludzkiego genu CD14 zawiera sekwencję kodującą o wielkości 5,5 kb i sekwencję regulatorową powyżej 4,2 kb na końcu 5'. Obecnie jest jasne, że główne miejsce startu transkrypcji i drugorzędowe miejsce startu transkrypcji znajdują się 101 pz i 130 pz powyżej miejsca startu ATG białka.

W porównaniu z niejednojądrzastymi liniami komórkowymi HeLa i REX, ludzka jednojądrzasta linia komórkowa CD14-dodatnia Mono Mac 6 zawiera fragment DNA o długości 128 bp z sekwencji powyżej, który ma silne działanie i aktywność promotora specyficzną dla monocytów. W tym fragmencie znajdują się cztery regiony, które mogą oddziaływać z białkami jądrowymi wyizolowanymi z monocytów. Czynniki trans-działające wiążące się z ramką GGGCGG są nazywane Sp (białko stymulujące). Sklonowany Sp.1 składa się z 696 aminokwasów i ma trzy struktury palca cynkowego na końcu N, który jest miejscem wiązania DNA. Sp.1 można połączyć w trzy różne regiony promotora CD14. Sp.1 to czynnik transkrypcyjny wiążący DNA palca cynkowego, który można wykryć w każdej komórce ssaków, ale jego ekspresja jest różna w różnych tkankach.

Sp.1 ulega silnej ekspresji w tkance krwiotwórczej, co wskazuje, że odgrywa ważną rolę w rozwoju komórek krwiotwórczych. Potwierdzono, że Sp.1 jest ważnym czynnikiem w regulacji komórek erytroidalnych, komórek limfoidalnych i genów specyficznych dla szpiku. Sp.1 jest nie tylko kluczowym czynnikiem tkankowo-specyficznej ekspresji cząsteczki CD14 w monocytach, ale obejmuje również indukcję różnicowania ekspresji CD14, czyli promowanie różnicowania mieloidalnych linii jednojądrzastych komórek macierzystych. Regulacja indukowana przez witaminę D3 odbywa się głównie przez miejsce Sp.1 w celu zwiększenia ekspresji sCD14. Gdy główne miejsce wiązania (-110 pz) Sp.1 zostanie zmutowane, może to zmniejszyć aktywność tkankowo specyficznych promotorów. Te wyniki i eksperymenty z transaktywacją potwierdzają, że Sp.1 odgrywa kluczową rolę regulacyjną w ekspresji tkankowo specyficznych cząsteczek CD14 w monocytach.

Innym ważnym czynnikiem transkrypcyjnym jest białko wiążące CCAAT/wzmacniacz, które również odgrywa ważną rolę w regulacji aktywności promotorów CD14. CD14 mRNA może być również eksprymowany w komórkach miąższu wątroby, płuc i nerek stymulowanych przez endotoksynę, co wskazuje, że CD14 może być również syntetyzowany i wydzielany w komórkach pozaszpikowych. Jednak w wątrobie mechanizm regulacji ekspresji CD14 może być inny niż w monocytach, a wątroba jest głównym źródłem sCD14.